شورای شهر و مسئله عدالت توزیعی

یکی از مهمترین سازمانهای مدیریتی کشور که تاثیر به سزایی در رضایت عمومی مردم از نظام اسلامی دارد شهرداری ها می باشد.
شهرداری ها به عنوان سازمانی که بیشتر امور عامه مردم به آن مرتبط می گردد بیشترین حجم مراجعه کننده برای مطالبه حق و حقوق شهروندی را به خود اختصاص داده است.

در ادبیات شهری مدرن وظایف اصلی شهرداری ها را امور زیر ذکر کرده اند:

بعضی از وظایف شهرداری عبارتند از :

۱- آسفالت کردن خیابان ها و سنگ فرش نمودن پیاده رو ها .
۲- جمع آوری زباله ها، خاکروبه ها و لجن ها از کنار خیابان ها و داخل جوی ها .
۳- کاشت نهال و ایجاد فضای سبز در داخل و اطراف شهر .
۴- رنگ آمیزی و نظافت جدول ها و نرده های خیابان ها و بزرگراه ها و پل ها .
۵- زیبا سازی شهر متناسب با معماری بومی هر منطقه
6-احداث فضای سبز مناسب برای تامین نشاط محیطی شهر
7- تسهیل حمل و نقل مسافران به نحوی که کمترین زمان را از مردم بگیرد.
و ...

اما آن چیزی که در شرح این وظایف همیشه نادیده انگاشته شده پیگیری مسئله عدالت توزیعی است. مراد از عدالت توزیعی این است که این خدمات به چه نحو و چگونه میان عامه مردم تقسیم می شود؟ آیا همه شهروندان به طور عادلانه و برابر از این خدمات نفع می برند یا خیر؟
تقریبا درتمامی شهرهای مدرن امروز یک شکاف جغرافیایی متناسب با نحوه توزیع امکانات شهری وجود دارد. علم مدیریت کنونی بر پایه سرمایه داری لیبرال به مسئله توزیع عادلانه هیچ اعتقادی ندارد بلکه منطق او چنین است که « هر کس پول بیشتری بدهد، آش بیشتری می خورد». بر پایه چنین اصل باطل فلسفی است که در تمام کلان شهرها مثل شیراز ما، کلماتی چون «پایین شهر» و «شمال شهر» مطرح گشته است.

این جمله و این اصل باطل را بارهای بار از مسئولین شهری شیراز شنیده ایم که هرگاه از آنها می پرسیدیم چرا قسمتی از شهر غرق امکانات است و قسمت دیگر از کمترین آن بی بهره، با ژستی حق به جانب می فرمودند که " چون شمال شهر بیشتر مالیات می دهد، پس سهم بیشتری از خدمات شهری را سهم خویش می کند و ما نمی آییم پول آنها را پای منقل! جنوب شهری ها خرج کنیم".

حاصل چنین تفکری شکاف طبقاتی روز افزون برای شهری چون شیراز بوده است. و کیست که نداند ماحصل شکاف طبقاتی، نارضایتی از نظام مدیریتی اسلام عزیز است. نظامی که اعتقاد دارد شهرها را باید از کم بهره ترین منطقه آباد کرد نه از بهره مندترین نقطه آن.

در انتخابات شورای شهر امسال شیراز، گروه های مختلف سیاسی و مستقل شرکت خواهند کرد که به نظر نگارنده، مهمترین موضوعی که باید از آنه مطالبه شود همین مسئله عدالت در توزیع است.

نباید به شعارهایی که حاکی از وظایف ذاتی شهرداری است اکتفا کرد بلکه باید از نامزدها پرسید نحوه توزیع آنها به چه نحو خواهد بود؟
آیا آن شهر رویایی که در شعارهایشان ترسیم کرده اند برای اغنیاء است یا فقرا را نیز در آن جایی برای حیات هست؟ آیا قرار است روز به روز شهر و امکانات شهری به سمت نقاط خاصی هدایت شود، برثروت و ارزش املاک انها بیفزاید و برای قسمت دیگر فقر و بدبختی به ارمغان بیاورد؟ آیا آنها می خواهند کاخ های بلندی بر گُرده کوخ های بسیار بنا کنند؟
اگر پاسخ شان به این سوال منفی است پس برنامه جامع آنان برای مدیریت وضع موجود و همچنین آینده شهر چیست؟

متاسفانه انتخابات شورای شهر بیش از آنکه مردمی باشد، رنگ بوی سیاسی دارد و هیچکدام از گروه ها حاضر نیستند فارق از سلایق سیاسی خودشان و وابستگی جناحی شان، به طور شفاف این اصل را در برنامه های خویش قرار دهند. چنین است که از دل شورای سوم شهرداری شیراز که اکثریت آن را جریان به اصطلاح اصولگرا تشکیل می دهد، پروژه نود و نود و پنج بیرون می آید که نه تنها هیچ نسبتی با آرمان های اصیل اسلام و انقلاب ندارد بلکه باعث ترویج فقر، فساد و فحشا در ابعاد گستره می گردد.
و اینجاست که متوجه می شویم و می توانیم ببینیم که وقتی شعار می دهند ما اصولگراییم، مرادشان دل دادن به اصول اسلام و انقلاب نیست، بلکه اصول احزاب و گروه هایشان را مورد نظر دارند چرا که پیگیری عدالت در سطح کلان از اصول اصلی نظام اسلامی است، اصلی که این جماعت از آن غافل بوده اند.